Çok sevdiğimiz bir arkadaşımızın annesi vefat etti.Uzun süredir verdiği yaşam mücadelesini kaybetti.Bu işin sırası olmaz ama genç sayılabilecek bir yaşta aramızdan ayrılanlara insan daha çok üzülüyor.Bu son 1 yıl içinde Karşıyaka mezarlığına üçüncü gidişim.Yaş ilerledikçe yeni bir süreç başlıyor, bizim ilerledikçe ebeveynlerimizinki daha da ilerlemiş oluyor ve çok zor da olsa artık bunlara alışmaya başlamamız gerekiyor. 3-5 yıl öncesine kadar gidilen düğünler ağırlıktaydı, sonra bebek doğumları yerini aldı, şimdi de ölüm yavaş yavaş yüzünü göstermeye başladı.
Yaşadığımız günlerin kıymetini bilmeliyiz, geçiştirme tarzında, memnuniyetsizce yaşanan günlere yazık.Hala nefes alıyorsan, sevdiklerin yanındaysa veya iyi olduğunu biliyorsan bundan daha önemli ne olabilir ki?...
Her insan kendi mutluluğunu yaratır.Küçücük sandığımız şeylerin aslında çok BÜYÜK olduklarının farkına varmalıyız...
2 yorum:
Büyüdükçe nasılda küçüldü di mi mutluluğa verdiğimiz fırsatlar...
Evet, gerçekten hayat koşturmacasının içinde farkedemez olduk mutluluk fırsatlarını...
Yorum Gönder